Plan des ursprünglichen Klosters (oben rechts der erhaltene Teil, siehe unten)
07 Cistercian monastery
Jourer Platz 1
This is the rest of the former monastery that was founded in the 13th century. It was outside the city walls built in the 1470s. Since about 1770 a church belonged to the monastery. In 1802, after centuries of belonging to Kurköln, the Grand Duchy of Hesse-Darmstadt, our region was annexed, the monastery was dissolved and torn down to the tract standing here. The demolished monastery is marked in red.
The first documentary mention of the monastery dates back to 1235 and was made by the founding couple Count Heinrich III von Sayn and his wife Mechtheld, née von Landsberg. In the 13th century there was lively building activity, supported by the Cologne church princes. After the turmoil of the war 1618-1648 the monastery had reached its greatest expansion. The upper wing bordered the city wall, the lower wing went beyond the wall to the church tower, through which the nuns reached the gallery reserved for them. The cloister was leaned against the city wall. Around 1770, part of the west wing was torn down and a separate church with internal dimensions of 22 x 9.5 m was built for the nuns. In the course of secularisation, the monastery was dissolved in 1803 and demolished in the 1820s, including the newly built church, to the south-eastern wing, which still exists today.
Dit is de rest van het voormalige klooster dat in de 13e eeuw werd gesticht. Het was buiten de stadsmuren gebouwd in de jaren 1470. Sinds ongeveer 1770 behoorde een kerk tot het klooster. In 1802, na eeuwen van eigendom te zijn geweest van Kurköln, het Groothertogdom Hessen-Darmstadt, werd onze regio geannexeerd, werd het klooster ontbonden en afgebroken tot aan het hier aanwezige deel. Het gesloopte klooster is in het rood gemarkeerd.
De eerste documentaire over het klooster dateert uit 1235 en werd gemaakt door het stichtende echtpaar graaf Heinrich III von Sayn en zijn vrouw Mechtheld, geboren von Landsberg. In de 13e eeuw was er een levendige bouwactiviteit, ondersteund door de Keulse kerkvorsten. Na de onrust van de oorlog 1618-1648 had het klooster zijn grootste expansie bereikt. De bovenvleugel grenst aan de stadsmuur, de ondervleugel gaat voorbij de muur naar de kerktoren, waardoor de nonnen de voor hen gereserveerde galerij bereiken. De kloostergang was tegen de stadsmuur aangebouwd. Rond 1770 werd een deel van de westelijke vleugel afgebroken en werd een aparte kerk van 22 x 9,5 m gebouwd voor de nonnen. In het kader van de secularisatie werd het klooster in 1803 ontbonden en in de jaren 1820 afgebroken, inclusief de nieuw gebouwde kerk, de zuidoostelijke vleugel bestaat nu nog steeds .
